رد پای بهار

زندگی، از نفس‏های معتدل بهار می‏تراود و در سفره گلدار هفت سین دمیده می‏شود؛ سفره‏ای که در آن ماهی قرمزی، تکرار تازه زندگی را میان تنگ کوچکی از آب گوشزد می‏کند.

می‏توان با گیسوان شانه خورده سبزه‏ای جوان که تکه‏ای از طبیعت را به خانه آورده، طراوت را دسته کرد و دانه دانه «سکه ‏های نو» را که در کنار سفره برق می‏زنند و بوی عید می‏دهند، در دست‏های کودکانه کاشت تا شوق معصوم کودکی، در باغ چشمشان بشکوفد.

هر رفتنی را آمدنی است و هر آمدنی را رفتنی؛ چنان‏که زمستان می‏رود و بهار می‏آید، شب می‏رود و روز می‏آید؛ ما نیز روزی به جهان می‏آییم و ناگزیر باید به سمت مقصدی ابدی، جاده‏های زمان را طی کنیم.
نوروز می‏آید تا گرد غفلت را از رخسارمان بشوید و از خواب‏های دراز خرگوشی بیدارمان کند. تا بدانیم که ایستایی و رکود، شیوه مرداب است.
یا مقلب القلوب!
قلب‏های زنگار گرفته‏مان را به یادت به رودخانه روشنی می‏سپاریم و در تار و پودش بذر مهر می‏باشیم.
ای تدبیرکننده روز و شب، ای تغییردهنده حال‏ها! یاری‏مان کن تا با سلاح عشق و صداقت و ایمان، به بهترین حال‏ها دست یابیم. وقتی غبار تیرگی و کینه را از روح و جانمان تکانده باشیم، در دل‏های آفتابی‏مان هفت سین سلام و سادگی گسترده خواهد بود..

دخترم بهار زندگی من توی وچه زیباست جشن گرفتن نوروز درکنار دوبهار، تو غنچه باز نشده زندگی منی که همیشه بوی بهار میدهی.

تنها آرزویم دیدن شکفتن توست فصل قد کشیدنت جوانه زدن گل‏های ایمان در باغچه دلت ، دخترم مسیر زندگیت همیشه سرسبز از نور  ایمان باد

ای خالق هر چه طراوت!
بهار زندگیم  را به تو می‏سپاریم تا بهاری دیگر و آغازی دیگر.

 دخترم در بهار دوسالگی

اینم مبینا جون در بهار سه سالگی

اینم دو قلوهای خاله جون مبینا هستن یکه دنیا دلمون براشون  تنگ شده